İNSANLAR DEĞİŞİR

Son zamanlarda gündemimde hep aynı konu var: İnsanlar... Beni anlamamaları, yormaları, sevmemeleri aklıma takılıyor. Çok farklılar birbirlerinden ama hepsi ayrı sorun.
Her ilişkide bir tarafın diğerinden daha çok sevmesi diye bir gerçek var. Beni üzen hep o tarafın ben olması. Hele son iki gündür canı sıkkın olunca konuşulmak istenen bir insan oldum. 'canım sıkkın konuşalım moralim bozuk' veya direk anlatıyorlar. Ama normalken, o üzen insanlarla araları iyiyken beni arayıp sormuyorlar. Boşuna mı az insan çok huzur diyorum ki. Hani böyle olur ya herkesle kanka olan insanlar, ben öyle değilim. Ki olmak da istemem. Bir kere kanka lafının anlamı olmalı kardeşin gibi gördüğün birine demelisin veya yakın gördüğün birine. Ama gidip de ayda yılda bir gördüğün insana denmesini ben anlamıyorum.
Ben ararım, ben sorarım, ben mesaj atarım, karşı taraf da zoraki konuşur. Bak bugünden sonra bunu deneyeyim bekleyip kimin arayıp soracağını görelim. En kötüsü de böyle senin konuşurken mutlu olduğun insanların başından savmak istemesi. Öylelerinin hep işi gücü olur, hep meşgul olurlar zaten veya sen aradın diye işleri çıkar. Kırılıyorum bazen fark etmiyorlar yani ilan mı vereyim, alnıma mı yazayım beni kırdın diye ne yapayım bilmiyorum ki. Bu kadar odun olmasınlar evet ben çok ince düşünüyorum, kimsenin aklına bile gelmeyenler benim içimde büyüyor büyüyor büyüyor... Keşke elimde olsaydı ben de takmasaydım bazı şeyleri.
Arada küsüyorum kimi zaman söylüyorum kimi zaman söylemiyorum çünkü bir yerden sonra kendimi sorunlu hissediyorum. İnsanların öküzlüğünün faturası bana kesiliyor.
  Şahsen çoğu konuda farklı bir insanım. Aşırı safım, iyi niyetle yaklaşırım, kötü bir şey kabak gibi ortada olsa da ben görmek istemem, yardım ederim, susarım, laf söylemem ciddi ciddi. Kale alınmamak belki beni üzen. Düşünsene sen birine bir şey anlatıyorsun o seni dinlemiyor bile.
İnsanlar değişiyor, sevdiğimiz insanların eski özellikleri yok oluyor. Yerine gelenler çok soğuk, başka biri oluyor. Yalnızlıktan korktuğumdan değil bu sitemim, sadece insan yerine konulmamak çıkar sağlamak için yaklaşmak beni kızdırıyor. Bazen hayırdır ne işin düştü diyesim geliyor. Ne zaman iyi insan diyorlar biliyor musun? Karşındakinin işini gördüğün zaman, onlar seni yeterince kullandığı zaman dünyanın en iyi insanı ilan ediliyorsun.
Ha manita yapanlar var tabi. Onları o dakikadan sonra bulamazsın. Derdi o olur, üzüntüsünü ona anlatır, onu sever, onunla kavga eder, barışır. Sen de onun devreden çıktığı zaman yakını olursun. Sonra da en yakın arkadaşısındır sözde.
Bu dünyada olduğuna inanmadığım ilk saçmalık aşk. İkincisi arkadaşlık herhalde.
Kimi sevsem gidiyor, küsüyoruz, ayrılıyoruz... Hep yanımda olan kimse yok.
Alışmayacaksın insanlara! Zaten ne zaman karşındaki senin ona çok değer verdiğini anlar ondan sonra bozulur. Onun götü kalkar önemsemez. Onun hayatında nasıl olsa var' ı olursun.
Ne mi yapacaksın? Sevmeyeceksin arkadaş, Şu dünyada kimseyi çok sevmeyeceksin. Kendini çok seversen bencil, başkalarını çok seversen salak olursun.
Her ilişkinin ilk günkü anlamı heyecanı kalmaz. Bıkarız sıkılırız zira her şeyin bir sonu mutlaka gelecektir...
Ama beni üzmeyin lan inanın çok çabuk kırılıyorum.