Kedim olacak sürtüğü buldum! Hayatımda şansın tamamen yanımda olduğu sayılı olaylardan biri oldu. En umutsuz olduğum, dipte olduğum anda şans beni buldu.
Fotoğrafını koymuştum sosyal medyaya ama üzüntümden. Bulunacağı aklımın ucundan geçmedi. Akşam koydum ertesi gün uyanınca bir arkadaş 'bizde kedi' demiş. Önce inanamadım, dalga geçiyor sandım. Hani olur ya ben giderken o geliyordu falan diye :) Sonra konuştuk fotoğrafını attı cidden benim kedi. Eve gelince çıktım sokaklarda kediyi arıyorum. Arkadaşın evini de bulamadım. Sonunda hava kararırken evi buldum, kız kediyi getirdi ama ben nasıl mutlu oldum biliyor musun, sanki çocuğum evden kaçmış da onu bulmuşum gibi çok sevindim :)
Şimdi ona kartondan ev yaptık, kocaman adını yazdım. Orada yatıp kalkıyor ve ben gittikten iki gün sonra gitmiş. Bulunmasına en çok sevinmeyen annem oldu çünkü annem kedileri hiç sevmez. Gidince de kardeşim çok üzülmüş, yok o tırmalamış falan geri gelmesini hiç istemiyordu. Hatta biz üzülürken eminim o mutluluktan uçuyordu. Bir ara kediyi onun attığını bile düşündüm :)
Bu bambaşka bir şey... Onunla oynarken, severken stres atıyorum, bana çok iyi geliyor. O varken her şeyi unutuyorum ve onunla ilgileniyorum sadece. Şu an kendi evim olmadığı için evin bahçesinde bakıyoruz, evin içinde olsa gidemezdi ama ilerde evim olunca çok istiyorum. Böyle gelsin yanıma otursun, perdelerle oynasın... İpin ucuna top bağladık onunla oynuyor. Bu arada ev hayvanat bahçesine döndü yani. Annem kardeşim için çok seviyor gidince çok üzüldü dedi :)) Gülüyorum çünkü mantıksız. Sevince gider sevmeyince de gider. İnsanları seviyoruz, sanki hiç ölmeyecek ya da hep hayatımızda olacakmış gibi. Peki az mı sevelim? Her insan bunun bilincindedir en yakınlarımızla bile bir gün ölüm aramıza girecek. Sevginin temelinde var sorun ilerisini düşünürsek hiç şansımız yok. Tek başımıza kimseyi görmeden sevmeden yaşayalım. Ha bir ara böyle düşünüyordum nasılsa herkes gidecek, sevmeyeyim diyordum ama nereye kadar? Bazı insanları çok seviyorum elimde değil, onlar beni sevmese de ben sevmeye devam edeceğim.
İki gündür evde erken yatıyorum ve kısa sürede de uyuyorum lan. Erken dediğim de 1'den sonra oluyor ama daha fazlası da oluyordu yazın. Bir de yol yorgunluğunun, oranın verdiği bir haftalık yorgunluğu atamadım üstümden.
Evin rahatlığını, kopmayan sınırsız İnternet'i, buzdolabını, istediğim gibi küfür edebilmeyi özlemişim... Yalnız özlediğim şeylere bak :)
Okulun erken açılmasına kızdım ama iyi tarafından bakalım. Bayramdan sonra gidecekler, kalacağı yeri, okulu, dersleri düşünüyorlar ama benim bir düzenim programım var en azından. Hı tabi ödevim de var :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder