SEVERSEN SEVİLMEZSİN

 Belki yine kimse görmeyecek okumayacak ama kararlıyım inatçıyım yazmaya devam edeceğim. Yazacağım çünkü yazmazsam daha kötü olacağımın farkındayım.
 Dünyada yaşadıkça öğrenilen bir kural var: Bir şeyi çok istersen olmaz vazgeçince sana gelir yani böyle bir gerçek varken 'çok istersen olur' u kim söylemiş ? Şahsen neyi çok istediysem sonunda olmadı diye ağladım ama istemeden de iyi şeyler olmuyor değil.
  Bir insanı çok seversem ya o beni sevmez ya da daha az sever. Onu geçtim hiçbir ilişkimde az seven taraf olamadım. Aksine hep sevgiden boğan kişi oldum, fazla boğuyorum ki hep kaybettim. Hatta bir dostum açıkça söyledi 'sen beni çok seviyorsun ben bu kadar sevilmeye gelemem' diye. Sonra da çekti gitti.
 Küçük şeyler oluyor, mesela ben içimde büyütüyorum, alınıyorum, kızıyorum ama karşı tarafın haberi bile yok. Bazen küsüyorum, yine haberi olmadan barışıyorum Evet ince düşünceliyim, çok didikliyorum, uğraşıyorum ama kalbimin olduğunu bilmek içimi rahatlatıyor. Çünkü ben bilerek kalp kırmıyorum, insanları üzmüyorum. Karşımdaki sakın ha kırılmasın ben onun yerine paramparça olayım. O ağlamasın ben onun yerine de ağlarım... Bu yaklaşımım çok ciddiye alınmış olsa gerek hep ben ağladım, ben harap oldum. Karşımdaki tınlamadı bile. Hala aynı hayat devam ediyor ve ben beni sevdiğini söyleyen insanlarla yaşıyorum. Bol gönüllüyümdür bana  seni seviyorum diyenlere 'seni çok seviyorum' derim, bunu da benim saflığım olarak kayıt altına alayım.
 sevdiğin kişi illa senin olmuyor bazen hiç sana ait olmayanı seviyorsun şartlar deriz hayat deriz kader deriz ama yine severiz ha tüm bunlar yaşanıyorken seversen sevilirsin istersen olur dağ dağa kavuşmaz insan insana kavuşur diyorlar safım da çocuk değilim bunların olmadığı bir gerçek acı bir gerçek
 Düşünüyorum da neyi istediysem olmadı sevdiğim şeyler kişiler... Çoğu yok! En sevdiğim oyuncağım kayboldu, en sevdiğim yemek çiğ köfte acı diye mideme dokunuyor, en yakın arkadaşım psikopat çıktı, en sevdiğim kıyafetim artık denk gelmiyor... Bu gibi şeyler işte. Bir de gidip insanları seviyoruz ölüm diye bir gerçek yokmuş gibi, hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz. Sanki kimse ölmeyecek hayat fani sahte geçici ama hepimiz birer çivi çakmaya niyetli gibi davranıyoruz farkında olmadan.
 Dünya değil de... Venüs'te yaşasam ya da Jüpiter dünya olmasın yani zira aradığım mutluluğu, sevgiyi dünyada bulamadım ben. Bu dünya gibi sevgiler de sahteleşti gelip geçmeye başladı.
 Ben ilerde yaşlanmış, hala bekar ve bütün evi kedilerle dolu olan bir kadın olacağım. Neden?  Kimseye güvenmediğim, beni çok seven bir adam bulamayacağım için. Bak yukarıdaki kadına, bütün evi kedi, her şeyi kedileri olmuş. Ne yapayım çiğ köfteyi seviyorum o ölmüyor, sadece yedikçe mutlu ediyor. Kedileri seviyorum sevince o da sevgi gösteriyor falan... Peki insan?  Ya ölecek ya bitecek. Ben hangi akılla kalkıp bir insanı seveyim...