Alışır Her İnsan, Alışır Zamanla...

 

Sakın psikoloğa gitmeyin ! Ben çok önce gittim bir umut şansımı denedim, çözümün bende olduğunu fark edip bıraktım.
  Şimdi düşünelim... Bir insan  psikolog olmayı neden ister ? Kimisinin hoşuna gider insanları dinlemek, akıl vermek... Ama bir yere kadar, onun da kendi derdi var. Bir de günlük 10 -15 insan gelip derdini anlatır. Farklı farklı insanlar, farklı farklı dertler... Ben de severim insanların dertlerini dinlemeyi ama ruh halim buna hep elverişli olmuyor. Ben de tıkanıyorum o zaman da gelip bana dert yananı tokatlayasım geliyor. Psikolog olursan bu senin mesleğin,  sırf bu yüzden psikologluğu hobim olarak bıraktım ve bence her psikolog başka bir psikoloğa gidiyordur :)

     Gittim, kadın sürekli beni dinliyor, not alıyor, sorular soruyor. Ben duvara da anlatırdım yani, Ağzını açıp, şunu yap bu doğru, demiyor. Daha çok psikolojim bozuldu oraya gidince. Bir de insanlardan saklıyorsun deli damgası yememek adına. İlaç olayına hiç girmiyorum tamamen saçmalık, ateşin altına odun atmak bu düpedüz. İlaç daha kötü hissettirecek, uyutacak bilmem ne. Daha çok sorunlu hissedeceksin ilaç kullanıyorum diye. Mutluluğu o tabletlere sığdıramazlar ya. Bence bu yüzden psikologluk var, insanlar kendinin farkına varsın benim ihtiyacım yok desin. Yani ben de öyle yaptım. Açıkça da söyledim hiçbir faydasını görmüyorum diye... Düşünüyorum da bunu şimdi neden yapamayayım? Tamam şu an 'doldur be meyhaneci'yi dinliyor olabilirim ama isteyince olur yani :)
  İnsanın doktoru kendisi, hastası kendisi, ilacı da kendisi... Kimse tutup beni çekmeyecek ya karanlıktan nereye kadar depresyon? Bu böyle ne kadar sürebilir? Benimki monotonluk. Evdeki en büyük aksiyon merdivenleri çıkmak, diğer odalara girip çıkmak. Bütün gün yatıyorum bazen sağa bazen sola, sonra uyuşuyor :)
   Bu arada bir insanın seni sevmesini istiyorsan sevme onu, köpek çek, tınlama. Sevmesin istiyorsan da onu çok sev. Her türlü ilişkimde bu geçerli kesin tutar yani bir deneyin. Aslında en güzeli yalnızlık. Ona alışınca yalnızım diye bunalmazsın da. bırak olmasın eşin dostun, önüne gelen her uçurumdan at kendini yine kendin kalk ayağa daha güçlü olursun işin sırrı orada. Kimseye bağlanmadan, beklemeden yalnız yaşamayı öğrendiğin gün bir ilerleme kaydedersin. Yalnızlıktan korkmamaya başladığın an, tek başına ayakta durabildiğin an büyürsün. Korkma ölmezsin yalnızlıktan, sadece güçlenirsin. Kendi kendinin en yakın dostu olursun hem küsmezsiniz hiç yalnız da bırakmaz :) O değil de sıkıntıdan kafamda saç kalmadı ha.
   Ve diyorum ki bu su böyle döndürmez değirmeni, akışını değiştirmek lazım ama nasıl ? Bir fikri olan bana da söylesin olur mu. Bunca zaman çok insanı iyileştirdim, yanında oldum ama şu an kendime faydam yok.