Bugünlerde evde sürekli 'siz beni sevmiyorsunuz' diye dolaşıyorum. Evdekilere kafayı yedirmek üzereyim ama ne bileyim bazen de öyle hissediyorum. Sanki bana zor katlanıyorlar, istemiyorlar, sevmiyorlar gibi geliyor işte. Daralınca da ağzımdan bu çıkıyor refleks olarak.
Bugün dedemlerin kedisi geldi kucağıma yattı, hiç çağırmadan kendi yattı. O an baktım, ben okşadıkça gülümsüyor sanki. O kadar çok mutlu oldum ki zaman durdu, etrafımda kimse yok, biz o kediyle birbirimize mutluluk gönderiyoruz. Konuşsa belki bir şey der bozar ortamı, beni üzer ama kedilerin dili yok ki. Bazen bazı insanlar keşke konuşamasa dedirtiyor. Bugün anladım işte zaten hep kedi isterim. Ben hayatımı kedilerle geçirmeliyim. Onun verdiği mutluluğu çiğ köfte vermiyor, ya tamam çok büyük attım. Çiğ köfteyi kıyaslayamam ki hiçbir şeyle :)
Kedilere 'nankör' derler, insanlar daha nankör be. En azından kediyi sevince o da seni seviyor, sürtünüyor, hırıldıyor falan böyle. Ama gel bir insanı sev, her zaman ne olursa olsun seni sevemeyebiliyor. Asıl insanlar nankör, nankörüz hepimiz. Şu dünyada her insanın bir kere de olsa birinin canını yakmışlığı vardır. Vardır mutlaka birinin bedduasını almıştır, kalp kırmıştır. Kırdığımız kalp de bizi seven birinin kalbidir çünkü sevmediğimiz insana kırılmayız. Düşmanlarımızı dostlarımızdan daha çabuk affederiz yeri gelir de. Kalbimiz kırılır çünkü sevdiğimiz kalbimizdedir.
En büyük hayalim... Bembeyaz tüyleri, mavi gözleri olan bir kedim olsun, ev arkadaşım... Onunla birlikte yaşayalım, gezelim, oynayalım, eğlenelim, uyuyalım, arada dertleşelim ( bu tek taraflı olur sanırım ) film izleyelim... Mesela onun için kedilerin fareleri yediği bir film izleyebiliriz :) Tartışmayız, küsmeyiz, kırmayız, huzur içinde yaşarız. Ben bunu istiyorum işte, kendi evimde istediğim gibi yaşayayım. Kedimin bana karışacak hali yok ya :) Ben bugünkü huzuru istiyorum işte kedi kucağımda uyurken hissettiğim huzuru, sevgiyi...
Farkındayım çok şey istiyorum. Bunlar bir anda olacak şeyler de değil ama hayal kurmak iyi ki bedava, en azından beni mutlu ediyor.
Beni sevmiyorsun... Ne kadar kolay söylemesi değil mi? Oysa kimsenin içini bilemeyiz. Ben de diyorum ama davranışlarından onu anlıyorum ne yapayım.
Kimse kırılmasın diye hep kendimi harcadığım için mi böyle oldu acaba? Hayatımda sadece kendimi anlamıyorum zaten. Yapmayacağım dediğimi yapıyorum, yapacağım dediğimi yapamıyorum. Ben de ters çalışıyor herhalde bu durum. Belki de her şeyin tersini söylersem başarabilirim. Çok dengesizim ya.
Sonra gelip kendimi sevemiyorum işte.
Beni sevmiyorsun... Beni kimse sevmedi zaten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder