Öylesine...

Fark ettim ki, dertlenmeyince yazmıyorum. Yazmadığım zamanlar hiç mi dertlenmiyorum? Tabi ki hayır... Ama bazı şeyleri bir yere döküp rahatlamaya ihtiyacım oluyor, şimdiki gibi. Anlatsam geçmiyor, sussam içimde birikiyor. Ne yapsam geçmiyor. Ne yemek ne gülmek...
  Canım yanıyor içim acıyor ama hayata devam etmek zorundayım. Bir acı, her seferinde aynı yere dokunup daha fazla parçamı alıp gidebilir mi? Benim acıyan yerim hep aynı, her defasında bir yerleri daha alıp gidiyor. İtiraz edemeden, engel olamadan götürüyor. Şimdi yazmanın faydası var mı ondan  emin değilim. Uyuşmak, uyumak ve uyanmamak istiyorum. Böyle zamanlarda hep daha beterini düşünür kendimi teselli ederim. Biliyorum yine öyle olacak, henüz o aşamaya gelemesem de...
  Hayatı hep bir şeyleri bekleyerek geçiriyoruz ve zaman geçiyor, günler aylar yıllar... Herkes mi yanlış yapıyor acaba. Sanki hep yaşayacakmışız da hiç ölmeyecekmiş gibi. Güzel günleri bekliyoruz. Gelecek mi bakalım ya da görebilecek miyiz?