Son yazımdan bu yana 1 yıldan fazla zaman geçmiş. İlk yazmaya başladığımda hiç bu kadar ara vereceğimi düşünmemiştim. Ama son 1 yılda değişmeyen şey hala bir arkadaş grubumun olmamış olması. Hatta grubu geç bir tane bile daimi arkadaşımın olmamış olması. Üzülüyor muyum? Tabi ki hayır. Çünkü olanları görüyorum. Hep bir sorun yanlış anlaşılmalar tartışmalar sorunlar bitmek bilmiyor. İyi yanları vardır bunu inkar edemem. Ancak arkadaşlıkların kötü yanlarını düzeltmeye çalışmak yıllarımı aldı. Sonuç olarak yıpranıp hayattan soğuyan yine ben oldum. Şimdi düşünüyorum da neden yapmışım diyorum, neden yani? Beni isteyenin zaten yanımda olacağını anlamak da yıllarımı alıp bana yalnızlığı verdi. Niye paralamışım kendimi beni sevmeyen insanlar için, niye kendimden ödün vere vere sıfıra yaklaşmışım anlamıyorum. Önce kaybetmek lazımmış demek. Sadece yıprandım ve bezdim. Şuan kimse için uğraşmamayı öğrendim. Bu da beni durağan, yatağa bağlı bir hayata getirdi. Çünkü kimsenin peşinden koşmuyorum, uğraşmıyorum, kısacası olmayacak şeyler için çabalamıyorum. Sonuç : yatmaktan mutluyum neyse ki artık boş şeyler için kendimi yormuyorum. Çok nadir zamanlar eksikliğini hissediyorum o kadar. Bi de biraz sorunlu olan benim sanırım bu yüzden de sorunlar peşimi bırakmadı. Karşımdaki insana neyim var neyim yok veriyorum maddi ve manevi olarak. Şişirip arşa çıkarıyorum onları ama benim düşüşümü izleyen de onlar oluyor. Sonrası pişmanlık, tükenmişlik... Ben şimdi neden uğraşayım? Olmayacağını bildiğim masallar için mi? Buna hiç gerek yok. Ben dersimi aldım. Hem de bir kere iki kere değil. Sayamayacağım kadar çok oldu. Hepsi birbirinin aynıydı. Böyle nereye kadar gider onu bilmiyorum. Sadece bu huzuru bozmak istemiyorum. Zaten zaman artık anlamadığım bir şekilde hızlı geçmeye başladı. Eskiden bu kadar hızlı geçmiyordu, biliyorum. Şimdi gülsem de ağlasam da bakıyorum hemen geçmiş gitmiş ne olduğunu anlamadan.
Şimdi bana kim bu konuyla ilgili gelse ona uğraşma diyorum. İnsanlar menfaatleri bitince, başkasını bulunca çaktırmadan gidiyor. Hem de hiç çaktırmadan. Seni arayıp sormamaya başlıyorlar. Zaten gözden ırak olanın gönülden de ırak olması hiç de zor olmuyor. Şimdiki aklım olsa hiç o kadar çaba sarf etmezdim.
İnkar edemem, bazen çok istiyorum yanımda en azından bir tane dostum olsaydı diye. Geçmişte olanlar film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor bi 10 saniye. Sonra ışık hızıyla vazgeçiyorum. Belki ilerde olur. Daha ne kadar ilerde olur onu bilemem. Olmazsa çok da üzüleceğimi söyleyemem. Böyle iyi. Onca şeyden sonra böyle çok çok iyi.
Hayat monotonlaşıyor sadece. Olay yok, sorun yok uğraş yok. Hep yatıyorum huzurlu huzurlu. Şimdi daha iyi anlıyorum, insan kendini olayın içindeyken net göremiyor. Resmin bütününe aradan zaman geçince, soğuyunca daha iyi anlıyor. Kendimi yok yere yordum başka da bir şey değil. Üstelik şuan elimde hiçbir şey yok. Beklentisiz yaşamak da iyiymiş ama. Ben kendimi yırtarcasına sevgi saygı gösterince karşımdaki de öyle yapacak diye bekliyordum. Hayatta olmayacak şeyleri beklemek de hiç eğlenceli değil.
Benim içim rahat, vicdanım rahat. Elimden geleni yaptım gitmesinler diye. Hiçbiri de benim arkadaşlığımı hak etmedi. Bitmez, gitmez dediğim her şey bana öyle olmayacağını kanıtlamak için bitti.
